Graag maak ik u deelgenoot van de beleving van onze hobby in Amerika. De problemen die men daar ondervind en de strijd die men ook daar voert om te groeien.

Halverwege 2015 werd ik door een bevriende Belgische keurmeester gevraagd om in Amerika te keuren. Een grote eer en uitdaging, dus al snel ja gezegd. In mijn actieve dienst heb ik veel landen vanwege mijn werk mogen bezoeken, maar in de States was ik nog nooit geweest. Na introductie werd ik benaderd door de voorzitter van de Suncoast Canary & Finch Club in Punta Gorda, Florida en werden de afspraken concreet gemaakt.

Een hele reis

Na het regelen van de tickets, “travel autorizations” en andere benodigde papieren was het dan zover. De reis ging al vroeg in de ochtend vanuit Almelo met de auto naar Schiphol en vanaf Schiphol naar Detroit in de staat Michigan. Een lange vlucht waarbij ik dacht voldoende ruimte om me heen te hebben, totdat een gezette, maar aardige Ghanese dame met haar baby, zich naast mij in de stoel liet vallen. Ze zat direct vast tussen de beide armleuningen. De baby sliep aanvankelijk rustig door, maar begon na een tijdje toch wat onrustig te worden en te jammeren. Ik zag al voor me dat dat 8½ uur door zou gaan en dat vooruitzicht stond me niet zo aan. Het was al snel duidelijk dat men in Ghana toch wat anders om gaat met kinderen, want de baby werd aan één arm getild en heen en weer verplaatst. Mijn idee om het kind voor ons op de grond te leggen op wat dekens, stond de Ghanese dame aan. In een strohut in Ghana zal het waarschijnlijk nog minder luxe liggen. Met wat vriendelijke woorden richting een op leeftijd zijnde stewardess kreeg ik wat extra dekens. Hierop werd de baby te ruste gelegd en het heeft bijna 8 uur aan een stuk geslapen.

In Detroit aangekomen een security check die er niet om loog. Allerlei vragen moest ik beantwoorden. Ik was er van overtuigd dat de meeste antwoorden al bekend waren. De dame van de security vroeg of ik voor werk of vakantie kwam. Mijn antwoord was: “Ik kom vogels keuren” op een tentoonstelling. Ik dacht dat de ambtenaar van de stoel viel, daar zij luidkeels riep: “A man should hunt, not judge”. Ze riep er een collega bij en wees naar mij en zei: “This police officer is judging birds”. Ik had niet verteld dat ik een collega was en in mijn paspoort was het ook niet te lezen. Ik heb maar duidelijk gemaakt dat ik ook jaag en wel op Kampioenen onder de vogels. De Amerikaanse collegae moesten er smakelijk om lachen, maar begrijpen deden ze het waarschijnlijk niet. Keuren in plaats van jagen? Ik kon verder en moest met de trein van de ene gate naar de andere om door te kunnen vliegen naar Fort Myers. Een vlucht van 2 ½ uur naar de staat Florida en ik moet zeggen dat ik naast zeer aangenaam gezelschap zat, duidelijk een dame uit de betere klasse. Merktasje aan de arm, merkbrilletje op, netjes in de kleren en een heerlijk luchtje, maar super aardig. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen. Trots vertelde ik dat ik uit Nederland kwam, voor het eerst in Amerika en onderweg was om vogels te keuren in Punta Gorda. De ban was gebroken. Mevrouw vertelde dat zij in Detroit was geweest om een zomerhuisje te bekijken. Voordat we gingen landen, wilde ze beslissen of ze het ging kopen of niet. U begrijpt het al, de foto’s en plattegronden kwamen tevoorschijn. Nou……een zomerhuisje? Alleen al de master bedroom was groter dan mijn hele huis bij elkaar. Een openhaard, twee balkons en een zithoek alles er op en eraan. De tuin, zo groot dat er met gemak een Americahal op zou passen. Schitterend gewoon. Ik kon natuurlijk niet in haar portemonnee kijken, maar ik adviseerde haar het te kopen. Ze was duidelijk verliefd……op het huis.

Ik schetste haar een mooie ruime volière, met vijverpartijen en een zitje ergens in de tuin. Ze zou het met haar man gaan bespreken. De vlucht was snel voorbij gegaan op deze manier. In Fort Myers aangekomen ontdekte ik een groot bord in de aankomsthal met de tekst: “Mr. Albert Zomer”. Ik werd netjes opgewacht door de vrouw van de voorzitter van de Suncoast club, met haar vriendin. Het was aangenaam warm in Florida en de jas ging dus al snel uit. In een grote auto gingen we op weg naar Punta Gorda (1 uur en 15 minuten rijden). Ik werd netjes afgezet bij het Sheraton hotel waar de voorzitter mij opwachtte. Een allerhartelijkste ontvangst. Ik kreeg gelegenheid om mij op te frissen en even te slapen (i.v.m. 6 uur tijdsverschil) om ’s avonds opgehaald te worden voor een ontmoeting met twee Amerikaanse en een Italiaanse keurmeester en een heerlijk diner in een steakhouse.

Inbrengen

De twee Amerikaanse keurmeesters Barbara Rosario (postuurkanaries) en Laura Bewley (tropische vogels) waren present. De Italiaanse collega Diego Crovace had zijn vlucht gemist. Ook de voorzitter Alex Villareal en de penningmeester Carl Biers waren aanwezig. Onder het genot van een goede maaltijd werd uitleg gegeven over de keursystematiek. Ook bleek dat een aantal inzenders hun vogels al hadden ingebracht in de avond. De meesten zouden echter op zaterdagmorgen gebracht worden. Vreemd…….???? Nee, helemaal niet. In Nederland rijdt je in betrekkelijk korte tijd naar de TT zaal en geef je de vogels af om vervolgens weer naar huis te vertrekken. Hier in Florida is dat helemaal niet gebruikelijk. De eigenaar/kweker is soms 17 uur onderweg met z’n vogels naar een show. Blijft overnachten in een hotel, om vervolgens de volgende dag bij de keuring aanwezig te zijn. Er mag niet met vogels gevlogen worden, dus vervoer per auto is gebruikelijk. Gezien de grootte van het land, zijn afstanden immens groot, maar normaal voor de mensen. De kosten zijn daar dan ook naar. Hoewel je voor de prijs van een Nederlandse liter benzine, in de States er 2 ½ liter voor krijgt blijkt de hobby toch een dure liefhebberij. Inschrijfgeld, hotelovernachtingen, vertering en meestal een banket bij een show horen er allemaal bij voor de individuele inzenders. Allemaal extra kosten, maar men heeft het er voor over. Na een onrustige nacht vanwege het tijdsverschil besluit ik ’s morgens vroeg op te staan en te gaan wandelen. Mooie foto’s gemaakt van wat wilde vogels en de prachtige haven welke midden in een zeekoe reservaat lag. Ik denk dat ik wel 30 keer “good morning” heb gezegd, tegen joggers die voorbij kwamen. Wat een vriendelijke bedoening hier. Ik kreeg bijna zin om zelf mee te gaan lopen!

Keuren

Bij het ontbijt kwam ik voor het eerst mijn Italiaanse collega tegen, die uiteraard geen Engels, Duits of Nederlands sprak. We kwamen er wel uit met wat Spaans en de enkele Italiaanse woorden die ik begreep. Ik zat heerlijk aan de bacon & eggs. Mijn Italiaanse collega at alleen bananen en dronk water. De rest was aan hem niet besteed. Met de Amerikaanse collegae kon ik volop in gesprek over vogels, over de NBvV, de show in Apeldoorn en hoe het bij ons in Nederland georganiseerd is. Amazing, amazing, amazing een woord wat regelmatig viel. Na een wandeling moest er eindelijk gekeurd worden en wel in het Charlotte Harbor Event & Conference Centre. Twee zalen, een voor de kleurkanaries en de ander voor typ (postuur) en Finches (tropische vogels). In totaal ongeveer 900 stuks. Er zaten geen kromsnavels en andere soorten vogels. Mijn Italiaanse collega deed alle melanine vogels. Ik kreeg de lipochroom secties, ongeveer 420 stuks. Keurtafels stonden klaar, met verlichting er boven. Links naast de keurtafel een tafel voor de schrijver en een groot scorebord. Rijen met tafels scheiden het publiek en de inzenders van de keurmeester en de vogels. Inzenders zaten van begin tot einde in de keurzaal en hielden alle scores bij op lijsten die zij in bezit hadden. De keuring verliep als volgt. De vogels uit een sectie werden naar de keurtafel gebracht en vervolgens gekeurd op papier, met bemerkingen in het Engels. Ik had voorbewerkte keurbriefjes uit Nederland meegenomen en in het Engels vertaald. Na keuring ging de keurbrief naar de schrijver, deze boekte de score in en een dame noteerde de score zichtbaar per kooi op een score bord. In elke groep moest een 1e, 2e en 3e prijs toegekend worden en bij elke 10 vogels meer boven de 10, een prijs extra. Zo diende ik bij de rood intensieve vogels een 1e tot en met 7e prijs aan te wijzen (er zaten 76 vogels in de serie). Om het publiek en de inzenders erbij te betrekken heb ik uitleg gegeven hoe om te gaan met vogels, beoordelingssystematieken, verschillen en te behalen winstpunten in de aanloop naar een keuring. Dit viel goed in de smaak en er ontstond een mooie wisselwerking tussen keurder en publiek. Helaas kon mijn Italiaanse collega dit niet doen, vanwege gebrek aan Engelse spreekvaardigheid. Op de zaterdag heb ik van 13.00 tot 19.00 uur 210 vogels gekeurd, in de secties wit, rood schimmel en rood intensief, alsmede een witvleugel. Ook teams (drie vogels) heb ik mogen keuren. Men wilde graag meer vogels, dus heeft men ook een sectie Picks toegelaten. Vogels met een bontvlekje niet groter dan een dime (cent). De kwaliteit van alle te keuren vogels was boven verwachting. Erg goed, mooie modellen, goede kleur en vooral goed doorgekleurd in staart en vleugelpennen. De meeste stam vogels bleken bij navraag uit Europa te komen, Nederland, België en Duitsland zijn daarbij de favoriete landen om vogels aan te schaffen.

Dure zebravinken

Op zaterdagavond werd een buffet georganiseerd voor de inzenders en keurders. Gezellig om even aan een tafel met inzenders van verschillende vogels te praten en over de problemen die zij hebben. Zo sprak ik een jonge man die zebravinken kweekte en net wat zebra’s had besteld in Europa. 3 koppels, kosten 1800 US dollar. Veel geld. Maar wat maakt het nou zo duur? De aanschaf valt wel mee. De transportkosten, de verplichte quarantaine en het niet zelf zien wat je koopt maakt het verhaal duur en risicovol. Per zebravink komen de kosten op minimaal 300 US dollar (280 euro). Ik denk dat er in Nederland wel kwekers zijn die voor dit bedrag 10 koppels willen leveren. De quarantaine is voor elke vogel verplicht 28 dagen en dat per vogel 3 US dollar per dag. Amerika is bang voor vogelgriepbesmetting en daarom is men extra voorzichtig, hoewel al lang is aangetoond dat vogels geen ziekte overdragers zijn. Op dit moment worden vogels vooral via Canada aangevoerd, al dan niet legaal.

Kampioenen

Op zondag 11 oktober ging de keuring verder. Ook nu was het publiek en de inzenders in ruime getale aanwezig. Nu kwamen de sectie roodivoor in schimmel en ook intensief, evenals de geel series aan bod. Ook een ruime sortering aan mozaïeken in rood en geel passeerden de revue. Geweldige vogels, hoewel de gele kanaries wat meer aandacht nodig hadden (voornamelijk doorkleuring). Tegen 15.00 uur moesten de Generale Kampioenen aangewezen worden. Per 100 vogels mocht ik een prijs toekennen, dus 5 in totaal. De keuze viel zonder twijfel op een rood mozaïek man. Geweldige vogel! Vervolgens 2e een roodivoor intensief, rood intensief, wit en rood schimmel. De prijzen diende ik zelf uit te reiken. Grote prijzen, met veel foto’s. Ik wilde graag de vogels bij mijn collegae bekijken, maar helaas dat was niet meer mogelijk. Gelukkig had ik zaterdag al de keuring van de Fife Fancy kunnen zien. Een prachtige Fife werd kampioen. Ook heb ik een paar van de 75 Stafford kanaries gezien. De inzenders kregen hun vogels terug en spoedden zich vervolgens naar hun auto om in sommige gevallen 17 uur terug te rijden. Geen show dus verder, wel publiek die echter alleen de keuring heeft gezien. De aanwezige verkoopklasse, voor aanvang goed gevuld met o.a. Fife Fancy’s, zebravinken en kanaries, was helemaal uitverkocht. Binnen een uur, na een allerhartelijkst afscheid, was de zaal leeg en bleef de organisatie en de keurmeesters over.

Female business

Aangezien mijn vlucht weer op dinsdag retour ging, had ik nog plenty tijd om over onze hobby te praten, ervaringen te delen en Vogel te promoten. Ik viel van de ene in de andere verbazing. In Amerika houden vooral mannen zich met kleurkanaries bezig, in Florida hoofdzakelijk mannen met Spaanse roots. Vrouwen kweken vooral postuur en tropische vogels en dat blijken er heel veel te zijn. De helft van de keurmeesters in Amerika is vrouwelijk, mede omdat de vogelliefhebberij niet als een echt mannelijke sport gezien wordt. Om keurmeester te worden moet men 7 jaar in de top 10 op show niveau meedoen. Via een aanbeveling bij het bestuur na het doorlopen van een test, wordt je als keurmeester geaccepteerd. De verplichting bestaat dat je als keurder vogels moet houden en showen. Net zoals in Nederland slaat ook de vergrijzing in Amerika toe. Daarbij komt nog het probleem van de lange afstanden. Vervoer per lucht wordt door twee luchtvaart-maatschappijen gedaan, doch e.e.a. is schier onbetaalbaar. Op de Amerikaanse Kampioenschappen zijn maximaal 2000 vogels aanwezig. Het laatste jaar waren er 7 jeugdinzenders op de Amerikaanse Kampioenschappen. Uiteraard heeft dit met lange afstanden te maken, de kosten hieraan verbonden, het overblijven op de plaats van het evenement en daarbij de jeugd krijgt geen vrij van school. De Algemeen Jeugd Kampioen krijgt wel 1000 US dollar als hoofdprijs als steun bij zijn schoolgeld. In Amerika is het verboden inlandse vogels te vangen, maar ook te houden. Wat buiten leeft, moet buiten blijven is het devies. Tijdens mijn verblijf heb ik adviezen gegeven over spelen van stellen i.p.v. teams. Het invoeren van State Championship (soort districtskampioenschappen), Derby mogelijkheden, klassement mogelijkheden en de optie om vogels op stellingen te zetten, zodat het publiek ze kan zien. Dit kan leden genereren, naar de zijkant van een kooi kijken heeft weinig zin.

Amazing

Als ik dan naar onze kleine Nederland kijk, waar afstanden niet zo groot zijn. Waar je voor normale bedragen vogels kunt kopen. Waar een show in alle rust gehouden kan worden en waar op een Nederlands Kampioenschap meer dan 12.000 vogels zitten. Wat hebben we het dan mooi voor elkaar! Ons kleine landje is dan toch groots in sommige zaken. Het was een fantastische ervaring om in Amerika te zijn en inmiddels liggen er al weer uitnodigingen voor komende seizoenen. Thuis heb ik als promotie de NBvV DVD naar Amerika gestuurd en al snel kwam het bericht: “Amazing”. Ik ben het daar helemaal mee eens.

A. Zomer