PENNANT ROSELLA MET HEIMWEE ? ? ?

Vier jaar geleden, heb ik een koppel wildkleur Pennant Rosella’s aangeschaft. Dit waren jonge vogels en de bedoeling was om er een kweekkoppel van te maken. In de hoop dat ze wat jongen zouden groot brengen. Voor mij zijn de Pennant Rosella’s een van mijn meest geliefde vogels, de prachtige felle kleur, het formaat, het rustige karakter, gewoon schitterend dus. Jaren geleden is dit al begonnen, toen mijn vader ook nog vogels kweekte. Hij heeft echter nooit geluk gehad met deze prachtige vogels. De vogels een keer laten wegvliegen, jongen die dood gebeten werden. Een van de twee kwam te overlijden. Hij heeft een paar jaar geprobeerd met deze vogels te kweken, maar nooit een jong op stok gekregen. Mijn doelstelling was dan dus ook, wat mijn vader niet was gelukt, om wel succes te behalen met de kweek van deze vogels. Ik had echter nooit gedacht dat mij hetzelfde zou overkomen als mijn vader.

 Het eerste jaar dat ik de Pennanten had, had ik er bewust voor gekozen, omdat het jonge vogels waren, ze geen broedblok te geven. Voorzichtig omdat ik bang was dat de pop misschien aan legnood of iets dergelijks zou komen te overlijden. Het jaar erop begon de ellende. Door een flinke storm was het dak van de volière gewaaid en dus zodanig verwoest dat er een nieuwe volière moest komen. Gelukkig waren de vogels ongedeerd en konden deze vroegtijdig in het binnenhok worden opgesloten. De Pennant man zat er na een paar weken niet echt lekker bij, waarschijnlijk door te weinig vliegruimte. Het binnenhok was voor de Pennanten aan de kleine kant. Met afmetingen van ongeveer 80 b x 80 h x 60 d.

Toen maar besloten om in de schuur een kleine volière voor de Pennanten op te zetten. Deze had de afmeting van 150 b x 200 h en 80 d. Je zag dat de man hierdoor opknapte. Nadat de nieuwe volière klaar was, konden ze meteen weer in de vlucht van 2 meter. Eigenlijk vind ik dit ook wel de minimale lengte voor Pennanten. Ze mogen best wat vliegruimte hebben. Tot mijn grote spijt ging de man weer dik zitten, wat hiervan de oorzaak was weet ik niet, maar hij heeft het helaas niet overleefd. De pop was nu twee jaar maar nu zat ik zonder een man. Het was inmiddels voorjaar en ik had besloten om te wachten tot het najaar om er dan een jonge man bij te plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan. Via mijn collega kon ik een jonge man uit een blauw koppel zoeken. Mijn vorige man en de pop waren beiden split voor blauw, dus een blauwe man was wel een goede optie. In eerste instantie wilden ze niet veel van elkaar weten. Maar je hoort wel meer bij rosella’s, dat ze elkaar buiten het broedseizoen een beetje links laten liggen. In het voorjaar begon de man, de pop al aardig op te jagen, dit was voor mij ongekend. Ik dacht het is een jonge man van amper een jaar oud. Ik wou het nog even aankijken. Maar het jagen werd me toch te veel, via het vogelforum en na een mailtje gestuurd te hebben naar diegene waar ik mijn eerste Pennanten had gekocht, kreeg ik de reactie dat ik het blok er eigenlijk al wel bij had moeten hangen. Dit dus direct gedaan, en inderdaad werd het al iets rustiger in de volière. Het was mooi weer, dus de schuurdeur stond open zodat het in de binnenhokken niet te warm zou worden, ook daar waar ik het blok had in gehangen. Het blok was nog niet bezocht, en na het voeren van de vogels per ongeluk het deurtje open laten staan. Je raadt het al, bij thuis komst van mijn werk viel mijn oog direct op het openstaande deurtje. Gauw kijken in de volière, maar de Pennanten waren letterlijk en figuurlijk gevlogen.

Dan ga je gauw denken, die redden het niet in de natuur, en die zie ik nooit weer terug. Maar niets is minder waar. Tijdens een kleine wandeling met de hondjes, hoorde ik aan het einde van de straat al het typische fluiten van een Rosella. Gezien ik de enige ben hier in de buurt met Australische parkieten, stond ik even raar te kijken. Met mijn ogen speurde ik de bomen af, al fluitend hopend op reactie, en ja hoor daar zat mijn blauwe Pennant man. Hij was dus nog niet ver gekomen. Nu wist ik dus dat hij nog in de buurt zat. Maar ja, hoe krijg je die terug. Een buurjongen zag me staan fluiten, en kijken naar boven. Waar ben jij dan mee bezig, vroeg hij op een lacherige manier. Dus ik het verhaal uit gelegd en dat ik dus mijn vogels was kwijt geraakt.

Hij had een oplossing. Hij had nog wel een ladder en een lange hengel, daar kon ik dan zo een netje aan maken. Ik dacht bij mezelf…….. als het allemaal zo makkelijk ging. Ik heb de moeite er maar niet voor genomen, het was immers geen handtamme vogel die rustig zou blijven zitten. Toch maar verder gelopen en voor de zekerheid de overige binnenhokken nog even nakijken of deze wel dicht waren, en de schuur deur open laten staan. Achter het huis ook nog wat voer gestrooid. In de hoop dat als hij honger kreeg wel terug zou komen. Zo gemakkelijk ging het dus niet, na een half uurtje nog even een rondje lopen en kijken of ik hem nog kon horen of zien. Een aantal weken later had ik niets meer van beide Pennanten weergezien of gehoord. Tot op een gegeven moment, een buurvrouw bij ons aan de poort kwam. Jij hebt toch vogels, vroeg ze. Er zat namelijk een grijze papagaai bij haar boven in de boom. Dus ik dacht meteen aan een tamme Grijze Roodstaart die los was gekomen. Het was immers hartje zomer. Op dat moment drong het nog niet tot mij door. Er ging een klein uurtje over heen toen dacht ik bij mezelf, verrek mijn blauwe Pennant heeft ook een grijze buik, en grijzige kop. Toch maar eens kijken, weer de hondjes mee. Even in het rond fluiten en goed kijken, en ja hoor hoog in een boom bij een buurvrouw een straatje verderop zat de blauwe Pennant  daar besjes te eten. Nooit gedacht dat hij nog zou leven, dus ik vol verwondering mijn vader gebeld, die van het hele voorval van het wegvliegen van de vogels uiteraard op de hoogte was. Verwonderd als ik was, zo nuchter was mijn vader.

Ze kunnen nog wel even overleven, als de winters niet te streng worden. Ik woon aan de rand van de stad, vlak bij loopt er een aftakking van een kanaal en daar achter een sportterrein en vlakbij ook weilanden, enz. Nu wist ik dat hij dus nog niet te pakken was genomen door een kat of iets dergelijks. Daarna de Pennant weer een aantal weken niet gezien en zo af en toe hoorde ik hem tijdens het rondje met de honden. Meestal gingen er wel een paar weken over heen. Tijdens de winter had ik hem al weer een tijdje niet gezien of gehoord, dus ik dacht die heeft de winter niet overleefd. Doordat hij misschien geen eten kon vinden of iets dergelijks. Toch gaf mijn naaste buurman me een beetje hoop, een aantal jaren geleden moet er bij ons in de buurt ook een pracht rosella rond hebben gevlogen. Die het zeker wel drie jaar heeft volgehouden. Hij zei ook: “Er zijn ook wel mensen die de vogels in de winter voeren, misschien pikte hij daar zijn graantje ook wel mee”. Na de winter, hoorde ik hem weer. En een poosje daarna zag ik hem ook een keer overvliegen, luid fluitend, alsof hij wilde zeggen: “Ik ben er nog wel”. Ik was toch enigszins gerust gesteld dat hij de winter had overleefd. Ik had wel met het beestje te doen. Tot op een gegeven moment in het voorjaar, ik thuis kwam na mijn werk en mijn vrouw mij verwelkomde in de deuropening. De hondjes kwamen me ook tegemoet.

Wat zie ik tot mijn grote verbazing… daar zat mijn pennant man, bij mij achter het huis op de schutting. Hij zag er gezond uit. De laatste keer dat ik hem echt goed kon zien, zat hij hoog in een boom en vol in de rui. Inmiddels zat hij mooi strak in de veren en al mooi op kleur. Het broedseizoen was voor mijn vogels aangebroken, en de Pennant was waarschijnlijk op het gefluit van de roodrugparkieten af gekomen. Dit zijn ook Australische parkieten en fluiten soms ook een soortgelijk deuntje als de Pennant Rosella’s. Ik vermoed dat hij ook de kriebels in de buik had en daarom op het geluid was afgekomen.

Ik dus heel voorzichtig de schuur in, om een netje te pakken. Plots vloog hij naar de rood-ruggen toe, hangend aan het gaas bij de roodruggen. Ik kon hem niet zien, en op aanwijzingen van mijn vrouw wist ik voor welk vluchtje hij moest zitten. Heel voorzichtig liep ik zijn kant op, de afstand was nog te groot om met het netje te slaan. Nog een klein stukje, hij wou weg vliegen en ik sla. Ptvrdr………., mis!! De grootste kans om mijn Pennant weer terug te krijgen was nu verschoten. Die zie ik voorlopig niet weer terug, dacht ik. Mijn vrouw ging naar de schuur, om een bakje voer buiten te zetten om hem toch weer te lokken. Hij zat inmiddels bij de buurman, in de boom, op afstandje te kijken. Nou maar weer af wachten. Ik heb nog gezegd: “Dit lukt ons nooit”. Het netje had ik achter het huis laten liggen en vanuit binnen zat ik te kijken naar de Pennant, die nog steeds boven in de boom zat. Eerst maar even wat drinken, kijk ik weer, weg Pennant. Helaas, het was mooi geweest. Het begon wat te regenen, dus ik wou het netje weer terug hangen in de schuur. Had mijn vrouw het gaas-deurtje open gelaten. Die had ik vorig jaar bewust gemaakt, zodat de schuurdeur in de zomer open kon staan en mij geen vogels meer konden ontsnappen. In eens een gefladder in de schuur dus ik trek gauw dat deurtje dicht. En wat zie ik tot mijn grote verbazing!! De blauwe Pennant man, bij mij in de schuur. Ik wist niet wat me overkwam, ik was weer zo blij als een kind. En sprong een gat in de lucht. Even rustig bij komen, toen maar gauw een vluchtje leeg, en schoon gemaakt.

Na een jaar Rosella-loos te zijn, zat hij toch weer trots bij mij in de volière te fluiten en te zwaaien met zijn staart. Wat kun je soms toch van je vogels genieten. Zo zou je denken dat hij toch heimwee had gekregen na een jaar afwezigheid. Nu zit ik weer met het volgende probleem, een geschikte pop zoeken voor mijn man. En dan maar weer eens proberen of het mij dan na vijf jaar eens lukt om nakomelingen van de zo prachtige Pennant Rosella’s op stok te krijgen. Hoe moeilijk kan dat nu zijn.